Herşeyin çıkar olduğu ve insanlığın yerlerde süründüğü bu zamanlarda imece usulü hayırları ayakta tutanlar esnaflar ve halkın katkısı büyüktür.
Evet çoğu insan duymaz ve bilmez ancak yazdan sebze varsa yöresinde tarhana,  meyve varsa yerinde reçel, şerbet, sirke gibi günlük kullanım için en azından bozulmayacak gıdalar yörelerde yapılarak yorgan, battaniye, tabak, çanak, çocuklar için hikaye kitapları, giysiler toparlanıp gönderiliyor.
İnanması zor fakat bazen bu uğraşlar aylarca sürebiliyor.
Hazırlandıktan sonra paketlemesi daha zor çünkü genellikle bozulmayan ürünler yapılsa da yörede  ayrılması gerekiyor.
Deprem sonrasında Antakya Samandağ'da evleri yıkılanlar İskenderun'a göçtüler.
Çok zenginlerdi hiç bir şeyleri kalmadı. Yüksek binaları,  çok geniş evleri, ağzına kadar eşyaları, altlarında işletmeleri, kapılarında arabaları ve kocaman aileden tek bir ağlayacak kişileri bile kalmadı.
Mesela belki şimdi öğretmen olarak atanmıştır mülakata gidecek bir tişört bulamadı. 
Çocuklarsa gülüyor, koşuyor, oyuncaklarını istiyorlardı.
Biz de oldukça fazla top ve kız çocukları için ip atlama, bel çevirme, hikaye kitapları, boya kalemleri, oyuncak hamurlar, logolar gibi bolca oyuncak alarak Antakya'ya gitmiştik.
İnsanlar sağ kalanlarla acılarını yıkılan evlerinin yakınlarında geçirmek istiyorlardı.
karşılaşmalar, sarılmalar, ağlaşmalardan sonra tanıdığımız ailelerin çocukları etrafımızda toplandı ve hediyeleri verildi.
Topunu alan annesinin kucağına koştu fakat öyle üzücü bir şey oldu ki insan hayatı boyunca o anı unutamaz.
Sevindirmek için götürülen oyuncakları diğer çadırlardaki çocuklar istemeye, vermeyince ağlamaya başladılar pişman olmuştuk.
Böyle eşyalarla aldığımız biletli otobüsleri kaçırdık, bazen gece 01 alınan biletleri ertesi günün adı yazdığı için otogarlarda kalmak zorunda kaldık.
Yük ve yolcu taşıyan her firma elinden geleni yaptı.
Emanetçilerse bilhassa İstanbul Ankara gibi Otogarların yanında daha küçük illerde bile gönderilen eşyaları gördüklerinde her birinin gözleri doldu çünkü yakın olsa herkes evinde pişirdiği bir tabağı, yetim kalmış bir çocuğa çocuklarında iki tane olan montun diğerini verirler.
Bu yüzden bitmek tükenmek bilmeyen onca saati çekerek otobüs firmasına, otogarlardaki emanetçiler binlerce teşekkürler.
Bir insana dokunmak, ihtiyacını karşılamak bizim geleneksel kültürümüzdür bunun başka adı yok.
Allah bize, biz onlara..
Herkes duada..